روزی از روزهای ژانویه سال ۲۰۱۲ در یکی از جزایر استکهلم به نام دروتنیگهلم که به جزیره ملکه مشهور است، با دوستان و خانواده آش می‌خوردیم و آماده می‌شدیم برای کباب زدن.
دود و دمی هم راه انداخته بودیم که از چند کیلومتری پیدا بود.
متوجه شدم که برخی از رهگذران به پیرمرد نشسته در تراس ساختمان مجاور سلام می کنند و احترام می‌گذارند، برخی هم چند کلامی با او صحبت می‌کردند.
از دوست ایرانی‌ام که سال‌ها ساکن سوئد بود و بسیار با فرهنگ و سنت‌های آنان آشنا بود، پرسیدم جریان این احترام‌ها چیست؟
نگاهی کرد و گفت: این که در تراس نشسته، کارل گوستاو شانزدهم، پادشاه سوئد است.
یعنی ما در فاصله پانزده متری پادشاه داشتیم بساط منقل و کباب راه می‌انداختیم.
در کشورهای توسعه یافته، فاصله‌ای در میان مردم و مسؤلان امور دولتی احساس نمی‌شود اما وقتی به فاصله طبقاتی مردم و مسؤلان در کشور خودمان نگاه می‌کنم، متوجه این موضوع می‌شوم که *توسعه هرگز اتفاقی نیست*.
مزبان حبیبی
پانزدهم دی هزاروچهارصد
