تصوّر نکنند که اینجا جایى است که فقط هزینه‌بر است – گاهى نگاه، این‌جورى است؛ می گویند دستگاه هزینه‌بر – نه، اینجا دستگاهى است که هرچه شما هزینه کنید، به‌طور مضاعف دستاورد خواهید داشت/ اخلاص؛ این خطاب به شما بود؛ [امّا] معنایش این نیست که حالا چون جامعه‌ی معلّمی اخلاص دارد و قناعت دارد، پس مسئولان کشور از مسائل مادّی معلّمان غافل بمانند/ پولی که آنجا خرج می شود، در واقع، سرمایه‌گذاری دارد می شود؛ به این چشم به آموزش و پرورش نگاه کنند، به این چشم بودجه‌گذاری کنند، به این چشم امکانات معیشتی فراهم کنند/ در این بیست و اندی سال خدمت به جز شعار از متولیان آموزش و پرورش هیچ عکس العملی در مقابل پیشنهادات رهبری ندیده ام/ همه ی دولت ها به یک دید به آموزش و پرورش نگاه کرده اند، نگاه ابزاری جهت ایجاد موج و سواری بر آن جهت حضور در انتخابات/ هرگز از سیستم های آموزشی و مشکلات آموزش و پرورش صحبتی نشد، هیچ برنامه ای ارائه نشد نه از طرف وزیر پیشنهادی و نه از طرف مجلس نشینان/ به خوبی به یاد دارم دوره نمایندگی جناب حاجی بابایی و حمله های مکرر ایشان به وزرای آموزش و پرورش دولت اصلاحات، اما به محض اینکه خودشان بر صندلی وزارت تکیه زدند همان کاری را کردند که خودشان منتقدش بودند و فراموش کردند تمام نقدهایشان را….
بارها و بارها سخنان رهبری را در دیدار مسئولین وزارت آموزش و پرورش و فرهنگیان را شنیده ام، یکی از این موارد :
هفدهم اردیبهشت 93:
همه‌ى دستگاه‌ها در دولت، وظیفه‌ى پشتیبانى آموزش و پرورش را دارند؛ چه دستگاه‌هایى که به برنامه و بودجه می پردازند، و چه دستگاه‌هایى که آنها را در مجلس شوراى اسلامى تأیید می کنند و تصویب می کنند، باید نگاه همه‌ى آنها به آموزش و پرورش یک چنین نگاهى باشد. تصوّر نکنند که اینجا جایى است که فقط هزینه‌بر است – گاهى نگاه، این‌جورى است؛ می گویند دستگاه هزینه‌بر – نه، اینجا دستگاهى است که هرچه شما هزینه کنید، به‌طور مضاعف دستاورد خواهید داشت؛ اینجا جایى است که ثروت‌سازان آینده، علم‌سازان آینده، تمدّن‌سازان آینده، مدیران آینده،[1]
دوم اردیبهشت 94 ایشان فرمودند:
الان سیاست های برنامه‌ی ششم در حال تدوین است، بعد هم خود برنامه را تدوین می کنند، تصویب می کنند، اجرا می کنند. در ضمن این برنامه و در ذیل این برنامه، مسئله‌ی آموزش و پرورش و سند تحوّل بنیادین باید حتماً دیده بشود تا بدانیم ما در سال ۱۴۰۴ چه خواهیم داشت در آموزش و پرورش.[2]
و در تاریخ سیزدهم اردیبهشت 95 هم:
اخلاص؛ این خطاب به شما بود؛ [امّا] معنایش این نیست که حالا چون جامعه‌ی معلّمی اخلاص دارد و قناعت دارد، پس مسئولان کشور از مسائل مادّی معلّمان غافل بمانند؛ نه، بارها گفتیم، بارهای دیگر هم خواهیم گفت؛ مسئولان باید بدانند هر هزینه‌ای که در آموزش و پرورش می کنند هزینه‌ی سرمایه‌ای است، هزینه‌ی محض نیست؛ پولی که آنجا خرج می شود، در واقع، سرمایه‌گذاری دارد می شود؛ به این چشم به آموزش و پرورش نگاه کنند، به این چشم بودجه‌گذاری کنند، به این چشم امکانات معیشتی فراهم کنند.[3]
اما در این بیست و اندی سال خدمت به جز شعار از متولیان آموزش و پرورش هیچ عکس العملی در مقابل پیشنهادات رهبری ندیده ام، تفاوتی هم بین و چپ و راست نیست، همه ی دولت ها به یک دید به آموزش و پرورش نگاه کرده اند، نگاه ابزاری جهت ایجاد موج و سواری بر آن جهت حضور در انتخابات.
با علم به اینکه هرگز آموزش و پرورش از اولویت های دولت و نظام نخواهد بود، با کمپین های فرهنگیان همکاری می کنم، تا حداقل از نظر وجدان آسوده باشم که نگویند چرا برای تغییر وضعیت کاری نکردید.
کسان زیادی را می شناسم که با این دغدغه ها شروع کردند و پا بر دوشمان نهادند و وزیر و وکیل و رئیس شدند و همه چیز را پس از سوار شدن بر اریکه قدرت فراموش کردند.
یادتان هست شعارهای فرهنگی سید اصلاحات محمد خاتمی را؟
فراموش کرده ایم وعده های فرهنگی نمایندگان را قبل از هر دوره انتخابات؟
به خوبی به یاد دارم دوره نمایندگی جناب حاجی بابایی و حمله های مکرر ایشان به وزرای آموزش و پرورش دولت اصلاحات، اما به محض اینکه خودشان بر صندلی وزارت تکیه زدند همان کاری را کردند که خودشان منتقدش بودند و فراموش کردند تمام نقدهایشان را !
روز رای اعتماد نمایندگان به وزیر پیشنهادی دولت تدبیر و امید را به خوبی به یاد دارم که تمام مباحثات شده بود: فتنه و فتنه گر، هرگز از سیستم های آموزشی و مشکلات آموزش و پرورش صحبتی نشد، هیچ برنامه ای ارائه نشد نه از طرف وزیر پیشنهادی و نه از طرف مجلس نشینان!، هیچ کس از اولویت های دولت نگفت که چرا آموزش و پرورش را نادیده گرفته است در بودجه ها.
مگر می شود تصویر وزیر آموزش و پرورش در تلویزیون را فراموش کرد که آمدند و گفتند: اعتبار پرداخت مطالبات فرهنگیان به ویژه پاداش پایان خدمت بازنشستگان تامین شده و امروز به استان ها ارسال شده و همین فردا پراخت می شود و نشد که نشد و امروز دو سال از آن وعده سر خرمن ایشان می گذرد. دلیلش هم کاملا واضح بود، ایشان می دانست که تمام ایرادات به وزارتخانه ایشان، مشکلات معیشتی و عدم پرداخت مطالبات است و با این سخن دیگر کسی که فردا را ندیده!
به یاد دارم که جناب نوبخت با خنده همیشگی آمد و گفت که: تا آخر هفته مطالبات فرهنگیان را پرداخت خواهیم کرد و نشد که نشد و ما ماندیم و وعده های توخالی.
نمی دانم رهبری وقتی گفتند که:
” اخلاص و قناعت جامعه‌ی معلمان نباید موجب غفلت مسئولان از مسائل مادی و معیشتی این جامعه‌ی سخت‌کوش شود و همچنان که بارها گفته‌ایم و باز هم می‌گوییم، هر هزینه و بودجه‌ای که در آموزش و پرورش صرف می‌شود، در واقع سرمایه‌گذاری است.” [4]
آیا اراده جدی در دولت ها برای توجه و اقدام جدی به این رهنمودها و توصیه ها وجود دارد ؟
منابع:
[1]: http://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=26342
[2]و[4]: http://farsi.khamenei.ir/news-content?id=29630
[3]: http://farsi.khamenei.ir/news-content?id=32954
