پرش به ناوبریپرش به جستجو
| هرمز علیپور | |
|---|---|
 |
|
| زادروز | ۴ اسفند ۱۳۲۵ (۷۲ سال) ایذه، ایران |
| محل زندگی | كرج |
| ملیت | ایرانی |
هرمز علیپور (زادهٔ ۴ اسفند، ۱۳۲۵ در ایذه) از شاعران معاصر ایرانی است. وی در ابتدا به داستان‌نویسی روی‌آورد؛ اما کار جدی‌اش در شعر از سن بیست سالگی و با چاپ شعری از او در مجله فردوسی شروع شد. وی از شناخته‌شده‌ترین چهره‌های شعر ناب محسوب می‌شود،[۱][۲][۳] که در ادامه‌ی مسیر ادبی خود از شعر ناب فراتر رفته و اندازه و نهایتی برای شعر قائل نیست.[۴][۵][۶]
علیپور فارغ‌التحصیل رشته کارشناسی ادبیات فارسی است که پس از سی سال اشتغال در آموزش و پرورش بازنشسته شده‌است. از وی طی بیش از پنجاه سال فعالیت ادبی، کتاب‌های متعددی همچون: «با کودک و کبوتر» (نشر موج، ۱۳۶۰)، «سب‌بابه»، «سپیدی جهان»، «همین دیدن‌ها»، «نرگس فردا»، «الواح شفاهی»، «اوراق لاژورد»، «علف یونان به لغت عذرا»، «۵۴ به دفتر شطرنجی»، «فاخته هیمالیا»، «ریحان آلفابت»، «گیاه کهکشان»[۷][۸][۹][۱۰]، داغ بی‌بی، به کوچه‌ی زنبق و .. به چاپ رسیده‌است.
محتویات
- ۱کتاب‌ها
- ۲نمونه شعر
- ۳پانویس
- ۴منابع
- ۵پیوند به بیرون
- ۶جستارهای وابسته
کتاب‌ها[ویرایش]
- داغ بی‌بی[۱۱]
نشر چلچله، ۱۳۹۵
- به کوچه‌ی زنبق[۱۲]
نشر بوتیمار، ۱۳۹۵
- بنفش پارچه‌ای[۱۳]
انتشارات شانی، ۱۳۹۴
- پرتره[۱۴]
نشر نیماژ، ۱۳۹۳
- نیم‌رخ آهو[۱۵]
انتشارات مروارید، ۱۳۹۳
- بال برف[۱۶]
انتشارات فصل پنجم، ۱۳۹۲
- به حکمت مخروبه[۱۷]
انتشارات نگاه، ۱۳۹۲
- به گرمسیر[۱۸]
انتشارات نوید شیراز، ۱۳۹۲
- همین دیدن‌ها[۱۹]
انتشارات کلام، ۱۳۹۱
- سب‌بابه[۲۰]
نشر نوح نبی، ۱۳۸۹
- به لامکان به نرگس‌ها(گزیده اشعار «هرمز علیپور»)[۲۱]
نشر تکا، ۱۳۸۹
- فاخته هیمالیا[۲۲]
نشر پاندا، ۱۳۸۴
- علف یونان به لغت عذرا[۲۳]
نشر لاجورد، ۱۳۸۳
- * ۵۴ به دفتر شطرنجی[۲۴]
نشر نیم‌نگاه، ۱۳۸۰
- الواح شفاهی ک‍س‍ی به ن‍ام ک‍وچ‍ک هرمز[۲۵]
نشر گیل، ۱۳۷۷
- اوراق لاژورد[۲۶]
نشر نارنج٬ ۱۳۷۷
- سپیدی جهان[۲۷]
نشر قو٬ ۱۳۷۶
- نرگس فردا[۲۸]
انتشارات نوید شیراز، ۱۳۷۱
نمونه شعر[ویرایش]
همین‌طور خوب است
یکدیگر را بنویسیم
بگذاریم
که این‌قدر از این صورت‌ها
که این‌قدر از این آدم‌ها
من دیده و گذشته‌ام
حیرت‌های نزدیک به خود را
می‌توان به شکل‌های گوناگون
به حافظه سپرد و نوشت بعداً
این انگشت بر گونه و به زیر گوش
به چه فکر می‌کند تو فکر می‌کنی
من می‌روم و باران امانتی را
می‌برم با خودم به خانه‌ام[۲۹]
