روز 22 اردیبهشت ماه، سالروز درگذشت استاد گرانقدر جناب آقای پروفسور کریم صدیقی گرامی باد.
صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را
تا دگر مادر گیتی چو تو فرزند بزاید
دکتر کریم صدیقی در سال 1329 هجری شمسی در شیراز بدنیا آمد و در سال 1347 از دبیرستان ابوذر (شاهپور سابق) مدرک دیپلم خود را اخذ نمود، سپس بورسیه بانک مرکزی، که تنها افراد انگشت شماری توانایی استفاده از آن بورس را داشتند، شد و برای ادامه تحصیل راهی کشور انگلستان شدند و تحصیلات عالی خود را در دانشگاه لندن شروع کردند. ایشان سه سال در انگلستان بودند ولی به علت فوت پدر به ایران مراجعت کردند. بدلیل وابستگی و احساس مسئولیتی که نسبت به خانواده داشت به انگلستان باز نگشت و به ادامه تحصیل در ایران پرداخت. در سال 1351 وارد دانشگاه شیراز گردیدند و در سال 1354 کارشناسی ریاضی را دریافت کردند و در سال 1356 موفق به اخذ کارشناسی ارشد با معدل 4 از دانشگاه شیراز شدند. براساس این موفقیت بود که دانشگاه ایندیانای آمریکا به ایشان بورس داد و استاد توانستند تحت نظر پروفسور کانوی (Conway) ادامه تحصیل دهند و در سال 1360 از این دانشگاه موفق به اخذ درجه دکتری شدند. برای کسب تجربه بیشتر یک سال در کالج Knox تدریس و سپس به مدت 2 سال در دانشگاه کالگری کانادا به عنوان پسا دکتری سپری کردند.
سرانجام در سال 1363 به ایران مراجعت و در بخش ریاضی دانشگاه شیراز با مرتبه استادیاری مشغول به کار شدند، در سال 1367 به مرتبه دانشیاری ارتقاء یافته و در سال 1373 به درجه استادی رسیدند.
استاد یکی از پیشکسوتان ریاضی کشور بودند که مصّرانه راه اندازی دوره دکتری ریاضی در ایران را پیگیری می نمودند و بالاخره در سال 1367 نسبت به راه اندازی دوره دکتری ریاضی در دانشگاه شیراز اقدام کردند و 14 نفر در مقطع دکتری و بیش از 30 نفر در مقطع کارشناسی ارشد تحت سرپرستی استاد فارغ التحصیل شدند. اکثر دانش آموختگان دکتری ایشان در حال حاضر مشغول به پژوهش و تدریس در دانشگاه های کشور بوده و خود نیز فارغ التحصیلانی در دوره دکتری و کارشناسی ارشد دارند.
استاد در زمینه های پژوهشی و آموزشی بسیار فعال بودند و در مدت حیات خود موفق به چاپ بیش از 30 مقاله شدند. از دیگر افتخارات علمی ایشان می توان به اخذ جایزه جشنواره خوارزمی سال 1368، برنده بهترین مقاله در سال 1369، انتخاب به عنوان مدرس برجسته در سال 71، استاد نمونه کشور در سال های 74 و 75 اشاره نمود.
وی سه سال سردبیر بولتن انجمن ریاضی ایران، سه سال سردبیر مجله گلچین ریاضی، عضو هیات تحریریه بولتن انجمن ریاضی، مجله علوم و فنون شیراز، مجله فرهنگ و اندیشه ریاضی و مجله علوم اهواز بودند. همچنین مدتی عضو شورای اجرایی انجمن ریاضی ایران، دبیر کمیته سومین سمینار آنالیز (آبان 1367)، دبیر بیست و هفتمین کنفرانس ریاضی کشور (1375)، عضو وابسته فرهنگستان علوم، عضو علمی مرکز تحقیقات ترییست ایتالیا (ICTP)، عضو شورای مرکز تحقیقات فیزیک نظری و ریاضی بودند.
در یکی از مصاحبه های ایشان، زمانی که از افتخارات علمی استاد پرسش شد، فرمودند که “بزرگترین افتخار من این است که خداوند عالم به من توفیق خدمتگزاری به نسل جوان و دانشجویان عزیز را داده است” و در این زمینه از هیچ گونه تلاشی فروگذار نکردند.
استاد عوامل موفقیت خود را، فضل خداوند، پشتکار خود، زمان سنجی و درک موقعیت مطرح می کردند و همچنین موفقیت خود را مدیون استادان ارزنده و دوستان خوب می دانستند.
ایشان نقش اساسی ایمان به خدا و پایبندی به اعتقادات دینی و مذهبی را موجب آسایش و اطمینان قلب می دانستند و می گفتند که اگر یک نفر محقق به خدا اعتقاد داشته باشد می داند که نظمی بر این عالم حکم فرماست و در نتیجه تلاش می کند تا رمز و راز آن را بفهمد.
استاد دوران دانشجویی را بهترین فرصت برای یادگیری می دانستند و همواره تاکید می نمودند که موضوع و مطلبی را که انسان در این دوران یاد می گیرد در ذهنش نقش می بندد و به آسانی فراموش نمی شود و لازم است تا این دوره را غنیمت شمرده و از برکات آن استفاده کرد.
استاد، نابغه ای بود با ذهنی سرشار از اندیشه های نو. کلاس ها و سخنرانی های وی افق های تازه ای را در برابر دیدگان همگان می گشود، هر سخنرانی او یک کار هنری بود، چشم گیر از لحاظ ساختار منطقی، دقیق و در نهایت واضح، جذاب و گیرا. همراه با سخت گیری بدون بخشش کوچکترین خطا، به دانش اموختگانش زیبایی ریاضیات را که عمیق ترین معرفت بشری است را هدیه می کرد. وی از نادر ریاضیدانان معاصر این کشور بود که با استعداد سرشار، عشق و شیفتگی به ریاضی و پایداری بر باورهای خویش خدماتی بزرگ و فراموش نشدنی به جامعه ریاضی کشور ارائه داد.
بحری است بحر عشق که هیچش کرانه نیست
آنجا جز آنکه جان بسپارند چاره نیست
روحش شاد و یادش گرامی
شاگرد کوچک استاد: فرشیدعبدالهی