از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
عزالدین آملی با نام کامل عزٌالدین بن جعفر بن شمس الدین آملی، عالم شیعه، ریاضیدان، سده دهم هجری قمری از مردمان طبرستان بود، عزالدین معاصر شاه طهماسب صفوی و ملازم تاج‌الدین حسن وزیر مازندرانی و همدرس محقق کرکی و ابراهیم قطیفی بود که هر سه از شاگردان علی بن هلال جزائری به شمار می‌رفتند. وی در شهر ساری وفات یافت و در همان‌جا دفن شد.
آثار
رساله‌ی «حسینیه» با دیباچه و دو باب بیان اعتقادات قلبیّه و ذکر عبادات شرعیه» به نام تاج‌الدین حسن وزیر؛ ترجمه شرح نهج‌البلاغه ابن میثم بحرانی به فارسی به نام آن وزیر؛ لمعه؛ در نکاح دائم و متعه.
آرامگاه
او به همراه میر حیدر آملی در آرامگاه سه سید آملی مدفون است.
پانویس
برگرفته از کتاب اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
منابع
- [۱]
- [۲]
- و شرح نهج البلاغه (عزالدین جعفر بن شمس الدین آملی)
